The Honeymoon Killers lub też w języku francuskim Les Tueurs De La Lune Del Miel, bo tymi dwoma nazwami się posługiwał wymiennie nowofalowy belgijski zespół, którego liderem był Yvon Vromman niezwykle wyraźnie zaznaczył swoje istnienie w kręgach niezależnej muzyki rockowej na przełomie lat 70-tych i 80-tych ubiegłego stulecia. Zespół ten założył około 1974 roku, wspomniany powyżej, Yvon Vromman (guitar, vocals), który przez dwa kolejne lata był jego liderem i jedynym stałym członkiem, bowiem pozostali uczestnicy jego projektu bardzo często się zmieniali, zresztą nie byli to profesjonalni muzycy, grali i występowali dla przyjemności, normalnie pracując jako kucharze, taksówkarze, hazardziści itp. Koncerty jakie w tym okresie dawali, głównie w barach, pubach i niedużych salach koncertowych na terenie stolicy Belgii Brukseli szybko przyniosły im dość spory rozgłos i opinię rozrabiaków, po których można było się spodziewać różnych kłopotów i ekscesów. Tworzyli w tym okresie bardzo eklektyczna muzykę, łączyli w niej różnorodne style i gatunki muzyczne, począwszy od bluesa i hard rocka, poprzez poezję śpiewaną i psychodelę, aż po free jazz i punk. Wykrystalizował się wówczas w miarę stały skład zespołu : Yvon Vromman (vocals, guitar), Gerald Fenerberg (guitar), Jeanf Jones Jacob III (drums), Monsieur X (bass, saxophone), Albert Vert (bass, trumpet). Zainspirowany ich muzyka znany belgijski producent Marc Moulin zaproponował im w 1977 roku nagranie materiału na płytę długogrającą, do którego niebawem doszło w Synsound Studio w Brukseli. Materiał ten umieszczony został na płycie "Special Manrube!" wydanej w listopadzie 1977 roku przez małą niezależną wytwórnię Kamikaze. Ukazanie się płyty na rynku zamknęło pewien etap w historii zespołu, który po tym wydarzeniu zawiesił na kilka lat swą działalność. Do jej wznowienia doszło w 1980 roku, gdy Vromman, Fenerberg i Jones Jacob III oraz Marc Hollander (keyboards) i Vincent Kenis (bass), wówczas muzycy innej belgijskiej grupy awangardowej Aksak Maboul, zaprosili do udziału w niej wokalistkę Veronique Vincent. Powrót zespołu znaczy jego triumfalna trasa koncertowa po kilku krajach europejskich (Niemcy, Francja, Belgia, Holandia), po zakończeniu której zespół nagrywa studiach w Zurychu, Londynie i Brukseli swój kolejny album zatytułowany po prostu "Le Tueurs De La Lune Del Miel" (Crammed Discs - CRAM 013), a w krajach frankofońskich nazwany przekornie "The Honeymoon Killers", który zostaje wydany na wiosnę 1982 roku. Album ten promuja dwa single "Route Nationale 7"/"Historie A'Suivre" (Crammed Discs - CRAM 3457) i "Decollage"/"Flat" (Ariola 105063). Zespół odnosi znaczny sukces komercyjny, staje się z miejsca ulubieńcem prasy muzycznej, szczególnie we Francji i Wielkiej Brytanii, gdzie jako pierwszy wykonawca francuskojęzyczny pojawia się na okładce tygodnika muzycznego New Musical Express. Jednocześnie w kolejnych trzech latach 1982 - 1984 zespół odbywa kilkanaście tras koncertowych po całej Europie, wszędzie będąc bardzo dobrze, bądź owacyjnie przyjmowany. Początek 1985 roku to kolejną trasa koncertową, tym razem po Japonii lecz po powrocie z niej następuje w zespole rozłam. Veronique, Marc i Vincent tworza piosenki, jeszcze bardziej popowe i zorientowane na sukces na listach przebojów, natomiast Yvon wraz z pozostałymi członkami zespołu pragnie skierować jego rozwój w kierunku muzyki znacznie ambitniejszej, nawet awangardowej. Niezależnie od siebie te dwie frakcje tworzą i nagrywają w różnych studiach, mimo to wskutek nie dokońca znanych powodów nic z tych sesji nie ujrzało światła dziennego. Twórczość The Honeymoon Killers lub jak ktoś woli Les Treurs De La Lune Del Miel zostaje powszechnie doecniona dopiero w XXI wieku, wówczas to belgijski magazyn muzyczny Mofo uznał nagraną przez zespół w 1982 roku płytę długogrającą za najlepszy belgijski rockowy album wszechczasów, natomiast w 2009 roku inny magazyn Le Vif/L'Express zaliczył tą płytę do dziesięciu najlepszych płyt wydanych kiedykolwiek w Belgii. Równocześnie brytyjski The Guardian umieścił piosenkę zespołu "Decollage" wśród dziesięciu najbardziej rozpoznawalnych utworów belgijskiej muzyki pop.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz