The Sisters Of Mercy - 1959

„1959” by The Sistsers Of Mercy is one of the best rock ballads ever written and recorded. Only vocal and piano make this song so beautiful and thrilling, yet dramatically haunting. Andrew Eldritch planned to release it as a single and even promo video was filmed but it never happened.

Song’s lyrics :

Living as an angel in the place that I was born
Living on air, living in heaven
Giving the lie down, the line to the
There’s my heaven

And I know which way the wind blows in 1959
Which way the wind blows in 1959

And the wind blows still and the wind blows wild again
For a little child and never kill this clean this way
And it feels like me today
Tell me do you feel the same? Isabelle?

Or do you feel like 1959?
Do you feel like 1959?

And the wind blows wild again
And the wind blows wild
In 1959, in 59, Isabelle
Do you, do you fell the same?

Come with me, like a little child
Like another gun
Like homeless, restless, known to none
Like way beyond the line, like it never was in 1959

The Vyllies - Can You Hear The Witches Laugh?

The Vyllies was an all-female band from Switzerland, active in years 1983 - 1988. It comprised of Ilona Prism (bass, vocals), Ursula Nun (keyboards) and Manue Moan (vocals) who first met at the University of Lausanne. During its career they released two studio albums : "Lilith" (1985, Out Of Tune Records DT 275-09) and "Sacred Games" (1987, Out Of Tune Records  DT 276-09), as well as several singles and mini-LPs : "The Vyllies" (1984, Creep Records CREEP 06), "Velvet Tales" (1985, Out Of Tune Records DT 274-4), "Ahia" (1986, Fun After All Records FAA 103) and "Now We Fall" (1987, Out Of Tune Records P-124). They also toured successfully in Switzerland and other European countries, sometimes as a support to such bands like Minimal Compact, Sex Gang Children or The Gun Club. They created and polished their unique style, a mix of gothic rock, dark wave with melodic synth sounds. My favorite song of this band is "Give Me A Name" from their first album "Lilith".

Kirlian Camera - Black August

Today’s post is an excellent song „Black August” by Kirlian Camera. Kirlian Camera is an Italian band founded in 1980 by Angelo Bergamini. In early days it was strictly synth pop act but gradually stepped into dark wave moods and even grounding electro-gothic territory. Present band’s line-up consist of Angelo Bergamini (electronics, programming) and Elena Alice Fossi (vocals) who joined Kirlian Camera in 1999. The track „Black August” is coming from Kirlian Camera’s last studio album „Black Summer Choirs” (Out Of Line OUT 609), released in 2013.

The Danse Society - Scarey Tales

The Danse Society was one of the earliest gothic rock bands in UK. They achieved quite a cult status among many fans but they part their ways after recording only three full-length albums "Seduction" ( Society Records, SOC 882 ), "Heaven Is Waiting" ( Arista, 205 972 ), "Looking Through" ( Society Records, SOC 886 ). Almost fifteen years' hiatus was ended in 2010 when the most of the band's original line-up got together ( Paul Nash, guitars; Paul Gilmartin, drums ) and shame, but without their charismatic vocalist Steven Rawlings. Since then the reformed band released two more albums "Change Of Skin" ( Society Records 711 ) and "Scarey Tales" ( Society Records 213 ). Currently the band is working on a new album with yet another line-up : Paul Nash ( guitars ), David Whitaker ( keyboards ), Maethelyiah ( vocals ), Lee Jones ( drums ), Iain Hunter ( bass ).

All About Eve - December

Winter is late this year but who cares. Adequate song for today is All About Eve's "December", my all-time favourite track from their album "Scarlet And Other Stories" (Mercury 838 965-2, 1989). The enchanting voice of Julianne Regan makes this song truly magical.

Nico - All Saints Night From A Polish Motorway

This song was chosen for today's post because it's melancholic enough to suit the sad moods which were spreading around in last few days. It was taken from Nico's live album titled "Behind The Iron Curtain" (Dojo, DOJO LP27) recorded during her concerts in Prague, Budapest and Warsaw in autumn 1986. 

  

Gary Numan - Splinter

Gary Numan's new album "Splinter (Songs From A Broken Mind)" was released on October 14th in the UK and rest of the world and on October 15th in North America (US and Canada). It's his twentieth studio album and contains twelve brand new tracks. The album is promoted by two earlier published songs "I Am Dust" and "Love Hurt Bleed". But, in my opinion, the best track on this album is "The Calling".

Sex Gang Childrean - Sebastiane

As legend says the first true "Goth" on the 80s music scene was Andrew Hayward, the founding member of London based band Sex Gang Children. It came from a nickname given Andrew by Ian Astbury, leader of another London rock group The Southern Death Cult. As Ian recalls, at this time Andrew lived in building located in Brixton called Visigoth Towers and dressed like a Banshee fan, so he started to call him the Gothic Goblin and his followers The Goths. Andrew "Andi SexGang" formed his Sex Gang Children alongside Dave Roberts (bass), Terry MacLeay (guitar) and Rob Stroud (drums) around 1981 - 1982. Although they were active in this original line-up til 1984 they achieved quite a cult status on London post punk or gothic rock scene. However they released only one full-length studio album "Song And Legend" (Illuminated Records, JAMS 666) and several EPs and singles from which the most interesting one is "Sebastiane" (Illuminated Records ILL 2212).  

Tones On Tail - Pop, Twist And Happiness (Polish Edition)

Daniel Ash, gitarzysta legendy rocka gotyckiego jakim była grupa Bauhaus postanowił w 1981 roku odejść od formuły mrocznej, momentami katastroficznej muzyki, jaka współtworzył wówczas wraz wokalistą tej formacji Peterem Murphy, i po troszę przez przypadek, jako swoistą odskocznię od niej rozpoczął swój autorski projekt muzyczny, który nazwał Tones On Tail. Do wzięcia w nim udziału zaprosił swojego szkolnego kolegę,  a wtedy również współlokatora Glenna Camplinga, który objął w nim funkcję basisty, a okazjonalnie grał także na syntezatorach i programował automat perkusyjny. Jako duet Tones On Tail nagrali w 1982 roku kilka utworów, które zostały wydane na kolejnych trzech maxi-singlach wydanych przez trzy różne wytwórnie płytowe :  "Tones On Tail" (4AD BAD 203, 1982, tracklist : "A Bigger Splash", "Copper", "Means Of Escape", "Instrumental") , "There's Only One" (Beggar's Banquet BEG 85T, 1982, tracklist : "There's Only One", "Now We Lustre"), "Burning Skies" ( Situation Two SIT 21T, 1983, tracklist : "Burning Skies", "OK, This Is The Pops", "When You're Smiling", "You, The Night And The Music"). Brzmienie, jakie uzyskali w tych nagraniach było zdecydowanie lżejsze i łagodniejsze w porównaniu z tym, które stworzył Bauhaus, mieszały sie też tu różne gatunki muzyczne od postpunka i nowej fali po bardziej eksperymentalny pop w nieco awangardowym odcieniu. Po tym jak Bauhaus rozpadł się po raz pierwszy w lipcu 1983 roku do Tones On Tail dołączył jako kolejny pełnoprawny uczestnik tego projektu perkusista Kevin Haskins. Zespół w tym składzie stworzył w kilku różnych studiach nagraniowych materiał, który ostatecznie znalazł się na płycie długogrającej, niestety ich jedynej, przekornie nazwanej "Pop", wydanej w kwietniu 1984 roku przez wytwórnię płytową Beggars Banquet (BEGA 51). Dziewięć zawartych na tej płycie utworów tworzy unikatowy, zróżnicowany muzycznie, eklektyczny tekstowo jej repertuar, który wykracza poza wyznaczone wówczas dla post punka, czy rocka gotyckiego ramy. Otwierający płytę "Lions", stonowany pełen melancholii numer, twardo osadzony w formule pop, jego psychodeliczny nastrój budują oszczędnie wykorzystane syntezatory. Drugi na płycie "War" idzie w kierunku nowofalowych rytmów i brzmień bliskich takim grupom jak Shriekback, Japan, a nawet King Crimson, szczególnie partie gitarowe zbliżone są do technik gry charakterystycznych dla Roberta Frippa. "Happiness" z kolei mógł zostać wielkim hitem w epoce swingu, tu jednak cyberprzestrzenne brzmienie dało mu ponadczasowy wymiar. "The Never Never (Is Forever)" w wydźwięku nieco apokaliptyczny, w warstwie muzycznej sporo rzeczy zaczerpnietych z jazzu, czy tez jazz rocka, eklektyczny, ambitny. "Performence" to najbardziej przebojowy, rozbudowany muzycznie i zaaranżowany z rozmachem utwór, wydany również na singlu z zamiarem zaistnienia na listach przebojów. Natomiast "Slender Fungus" to jakby żart muzyczny z tekstem o dość ironicznym zabarwieniu, najbardziej "odlotowy" pastisz na tej płycie. Wreszcie "Movement Of Fear" zbudowany na kilku dźwiękach, świetnie zaaranżowany, klimatyczny i pełen wewnętrznego napięcia. "Real Life" można nazwać nastrojowa balladą, lecz liczne zmiany tempa i niepokojący wokal nadają temu utworowi wizję chaosu potegowanego sprzężeniami przesterowanej gitary Asha. Kończący płytę "Rain" to kolaż elektronicznych przestrzennych brzmień przypominający dokonania niemieckich zespołów spod znaku krautrocka. Wersja płyty przygotowana na rynek amerykański i kanadyjski zawierała kilka innych utworów, niż wersja wydana w Wielkiej Brytanii oraz pozostałych krajach europejskich. Te inne utwory to : "Twist" - w moim mniemaniu najbardziej niesamowity numer na tej płycie, poczatkowo jakby kalka wczesnych utworów Bauhausu, szczególnie podobny do sztandarowego 'Bela Lugosi's Dead" lecz nagle przeradza się za sprawą gitarowych riffów a'la California surf rock i pojawiającego się w tle śpiewu mew w piosenkę, która mogłaby posłużyć jako soundtrack w opowieści o wampirach polujących na plaży na swe ofiary, a wszystko to przy pełni księżyca. Kolejny utwór "Go!" okazał się oryginalnie średniej wielkości klubowym przebojem w Stanach Zjednoczonych, często samplowanym przez innych wykonawców, najbardziej znaną jego przeróbkę nagrał Moby (jego wersja dotarła na początku lat 90-tych na czołowe miejsca list przebojów, zarówno amerykańskich, jak też brytyjskich). Album "Pop" oraz trzy promujące go single "Performance"/"Shake" (Beggars Banquet BEG 106T, marzec 1984), "Lions"/"Go (Club Mix)" (Beggars Banquet BEG 109T, maj 1984) oraz "Christian Says"/"Twist" (Beggars Banquet BEG 121T, listopad 1984) uzyskały całkiem niezłe recenzje w prasie muzycznej i zachęcony tym zespół odbył dwie trasy koncertowe, jedną w Wielkiej Brytanii, drugą w Stanach Zjednoczonych. Pomimo, że przyniosły one umiarkowany sukces Daniel Ash postanowił w listopadzie 1984 roku rozwiązać Tones On Tail. W ciągu tych blisko trzydziestu lat od tego zdarzenia ukazało się kilka płyt składankowych, na których zbierano w różnych zestawach nagrania Tones On Tail, najbardziej kompletnym jest wydany przez wytwórnię Beggars Banquet w 1998 roku dwupłytowy album nazwany po prostu "Everything"(BEGA 200CD) zawierający praktycznie wszystko co zespół nagrał w trakcie swego istnienia.